هفت بار روح خویش را به تحقیر و مسخره گرفتم:

بار اول؛آن هنگام که دیدم برای بلند شدن تظاهر به افتادگی می کند.

بار دوم؛آن هنگام که دیدم پیش لنگها لنگ لنگان راه می رود. 

بار سوم؛آن هنگام که بین سهل و دشوار مخیر شد و سهل را برگزید. 

بارچهارم؛آن هنگام که گناهی مرتکب شد و برای تسلیت و تسکین خویش گفت: دیگران نیز مرتکب گناه می شوند.

بار پنجم؛آنچه را که برایش پیش آمده بود،حمل بر ناتوانی خویش کرد،اما صبر بر آن پیش آمد را به توانایی خویش نسبت داد.

بار ششم؛آن هنگام که چهره ای زشت را تحقیر کرد، حال آنکه آن چهره به تحقیق نقابی از نقابهای خودش بود.

و هفتمین بار؛ وقتی که زبان به ترنم مدح و ثنا گماشت و آن را فضیلتی انگاشت.

نوشته شده در سه شنبه 89/3/18ساعت 5:7 عصر توسط احمدی نظرات ( ) | |