آدمها مثل گلهای یه باغ می مونن...هر کدوم یه نوعند ... یه عده مثل بنفشه اند...آروم و سر به زیر...یه عده مثل نرگس اند...یه دونه ریزشون کافیه تا یه سالن رو معطر کنه...یه عده مثل شقایق اند، نرم و لطیف...یه عده مثل کاکتوسند...وای وای وای!!...یه عده مثل گل سرخند و ...هر کدوم از گلها هم یه بویی دارن...یه بوی منحصر به فرد...حتی اونایی که یه نوعند هم بوهاشون یکی نیست...یکی نرگسه ولی بوش به خوبی یکی دیگه نیست...یکیش گل سرخه ولی اصلا بو نداره!!...آدمها مثل همین گلها می مونن...ولی بوشون از ظاهرشون و یا از نوعشون نیست...از وجودشونه..از روحشون...از شخصیتشون...یکی رو می بینی در ظاهر آدم خوب و با شخصیتی نشون میده ولی از اون آدمهاییه که بدجور می چزونه!!..ولی یکی دیگه یه ظاهر ساده و معمولی داره ولی آدم شیفته اش میشه... آدمها رو راحت میشه از بوشون شناخت...یکی بوی نرگس میده...یکی یاس...یکی گل سرخ...و یه عده هم که بو ندارن...ولی یه عده هستند که بوی خاصی میدن..یه بوی منحصر به فرد..یه بویی که هیچ کس دیگه ای نداره...این آدمها همیشه توی ذهن می مونن...خودشون ...شخصیتشون...و حتی اون بوشون...وقتی کنارشون میشینی و شروع میکنه به حرف زدن و عطر وجودش توی سرت می پیچه...یه احساس خوبی بهت دست میده....می دونین...باغ آدمها داره پر از علف میشه...پر از گلهای بد بو و خار دار...پر از کاکتوس و خرزهره...خوب این وسط بین این همه خار و علف هرز وقتی یه نرگس می بینی که روی ساقه اش پایداره کلی ذوق می کنی...و بوش رو هیچ وقت فراموش نمی کنی...هر جا که می ری و بوی یکی از همین گلها رو حس می کنی می دونی که یکی اون جاست که مثل بقیه علف هرز نیست...یکی هست که بوی به خصوصی داره..بویی که حالت رو جا میاره...بهت امید میده...امید به اینکه هنوز هستند آدمهایی که شخصیتشون مثل کاکتوس نشده...خار ندارن...و وقتی بهشون نزدیک میشی زخمی نمی شی...

همیشه وقتی کنار یکی از این آدمها میشینم یه سوال دائما توی ذهنم منو مشغول خودش می کنه...راستی، من چه بویی میدم؟؟...

شما چی آیا تا به حال به این پرسش رسیدین؟؟؟؟؟؟؟؟

نوشته شده در دوشنبه 89/3/17ساعت 2:53 عصر توسط احمدی نظرات ( ) | |